Okleinowanie szuflad

Okleinowanie czy też fornirowanie – oklejanie elementów drewnianych cienkimi płatami drewna (okleinami, fornirem) w celu ich uszlachetnienia. Jest to technika znana już w starożytności, ponownie rozpowszechniona od XVII wieku. W XVIII wieku okleinowanie częściowo wyparło intarsję, gdyż dawało podobne możliwości w układaniu fornirów, a zastosowanie egzotycznych gatunków drewna zwiększało wartości dekoracyjne. Fornir układano zwykle symetrycznie, z odpowiednim ustawieniem słojów względem siebie np. w kopertę, kwadrat, szachownicę, romby. Dodatkowe urozmaicenie uzyskiwało się przez zestawienie różnych gatunków drewna lub rozbicie dużych płaszczyzn żyłkami, czy szerszymi pasami (źródło: Słownik terminologiczny mebli Izydor Grzeluk)

W dzisiejszym wpisie chciałbym wam zaprezentować fornirowanie szuflad z szafy ze zdjęcia poniżej.
Relacja z renowacji całej szafy będzie w innym wpisie 🙂

Szuflady w prezentowanej szafie nie miały okleiny i były zamalowane lakierobejcą. W ruch poszedł papier o gradacji 80.
Po oczyszczeniu nanoszę wzór w jakim będę okleinował – będzie to ramka z orzecha włoskiego układana w jodełkę, a wewnątrz prostokąt z czeczoty orzechowej.

Postanowiłem że szuflady zaokleinuje przy użyciu kleju organicznego. W tym przypadku będzie to klej skórny.

Kilka słów o samym kleju 😉

Spoiwo to jest dostępne pod różnymi postaciami np. płatków, tabliczek lub granulek.
Kleje organiczne mają różne właściwości klejenia, najsłabszy jest rybi (produkowany ze szczątków rybich), później jest kostny (również wykorzystywany w stolarstwie), następnie skórny, później króliczy (najczęściej stosowany w pozłotnictwie) i karuk (klej z wysuszonych rybich pęcherzy).
Więcej informacji na takie tematy zaczerpniecie z tej lektury- Jan Hopliński „Farby i spoiwa malarskie”.

Proporcje – ja z doświadczenia robię to na oko, jednak według mnie trzy kieliszki kleju na szklankę wody są ok. Do wytworzenia odpowiedniej jakości kleju  potrzeba nieco doświadczenia i wprawy. Zupełnie inne proporcje będą potrzebne jeśli chcemy przygotować grunt, ale o tym kiedy indziej…

Klej powinien być moczony przez kilka godzin, aż powiększy swoją objętość około trzykrotnie. Co ważne, klej należy zalać zimną (ja zalewam delikatnie letnią) wodą, jeśli zalejemy go ciepłą lub gorąca, klej nie zdąży nasiąknąć i zacznie się rozpuszczać.

Kiedy uznamy, że spoiwo jest ok przelewamy je do garnka z płaszczem wodnym (jeśli takiego nie mamy to robimy łaźnie wlewając do większego garnka wodę i do niego wstawiając mniejszy garnek z naszym klejem).
WAŻNE!! Kleju nie wolno zagotować, ponieważ traci właściwości klejące. Ma być ciepły, ale nie wrzący!!

No i zaczynamy fornirowanie. Cienką warstwę kleju nakładam na środek..

Gdy spoiwo zacznie zastygać, za pomocą brzeszczotu, robię na jego powierzchni płytkie przecinające się rysy (nazywa się to lantrykowanie – jest to poprawienie przyczepności powierzchni klejonych)

Następnie kładę kolejną ciepłą! warstwę kleju i przykładam okleinę…

Przykładam środkowy element.. i natychmiast przy pomocy rajbetki (drewniany klocek z zaokrąglonymi krawędziami) dociskam fornir do lica szuflady. Robimy to bardzo dynamicznie i wkładamy w to sporo siły. Klej dajemy również na górną powierzchnię forniru aby rajbetka miała odpowiedni poślizg i nie rozerwała okleiny. W „rajbetowaniu” chodzi o to aby wycisnąć nadmiar kleju i wyrównać powierzchnię.

Następnie docinam ramkę pod kątem 45° z okleiny orzechowej i powtarzam wszystko jak ze środkowym elementem.

Dobrze jest na koniec wszystko umieścić w ściskach. Świeżo okleinowane lico szuflady przykrywamy folią stretch – uchroni to przed sklejeniem z deseczkami które mają służyć jako docisk

Po oczyszczeniu z kleju (najlepiej ciepłą wodą) wyszedł nam taki efekt.
Szuflada gotowa do dalszych zabiegów 🙂